WAAR HET LICHT ZACHT LANDT

Dit is een ode aan de ''ik kan niet meer-ik''. Geen handleiding om te helen of te verbeteren, maar een drempel waar jij mag zitten met een kopje warmte in je handen. Dit intieme verhaal, gevuld met poetische observaties, opent een ruimte waar niets hoeft. Voor iedereen die verlangt naar schoonheid en eerlijkheid: Een plek waar je mag ademen, verzachten en je eigen menselijkheid opnieuw als bron van leven herkent.

''Ik vind je indrukwekkend,'' zeg ik terwijl ik me naast haar leg. Het bed is een veilige cocon waar ze opnieuw kracht verzamelt. Ze ruikt naar zout zweet, vanille en oud katoen. De geur van iemand die volhoudt.