TOT DE WINTER ER OP VOLGT

In Tot de winter er op volgt dicht Toon Tellegen over het gezicht van de ouderdom. Nu eens kijkt hij met weemoed terug op het leven, dan weer schopt hij vol bravoure het einde ervan ver voor zich uit.


Het verleden slaat op de vlu
cht,

het is bang voor mij


ik zou het wat aan kunnen doen,

het laten stikken bijvoorbeeld, of vergeten


en dan alleen verder gaan

met alleen maar heden voor mij, achter mij


ik zou niets meer w
egen,

nooit meer die loodzware voeten, die rug die bezwijkt,

die plotselinge steen in mij


en nooit meer schrijven, doorkrassen, verfrommelen, verdoezelen.