OP EEN BEDJE VAN MOS

Ik omhels je vol liefde
teder dek ik je onzekerheden toe
met een donszacht dekentje

je bent een prachtig mensenkind
zo zuiver als glinsterende dauw
op een bedje van mos

Veel mensen zijn overbelast en zien door de bom
en het bos niet meer. Vaak is er maar weinig tijd of gelegenheid om stil te staan bij wat er echt toe doet: even alleen maar zijn en je tot in je diepste kern mens voelen. Ruimte durven en kunnen geven aan wat er is: stress, verdriet, angst, boosheid
of vreugde. De natuur in gaan kan daarbij heel helpend zijn en waardevolle inzichten geven. Tegen de stormwind vechten, de zon op je gezicht voelen of je tranen vermengen met de regen; de natuur is vol metaforen die je anders laten kijken naar het l
even. Niet vanuit je hoofd, maar vanuit je hart. Met haar natuurgedichten neemt de schrijver je mee in de helende wereld van het buitenleven, waarbij ze ook af en toe een rauw randje niet schuwt.