NOOIT MEER THUISKOMEN, EEN ELEGIE

Nooit meer thuiskomen, een elegie

Wij zijn tot veel in staat, reageren liefdevol, zorgzaam naar anderen, maar kunnen ook de ander doden, elkaar de meest vreselijke dingen aandoen.
Niet te begrijpen onmenselijk gedrag verbleekt, veroudert in de tijd.
Plaatsen waar recent onbenoembare tragedies zich hebben afgespeeld zijn opgenomen in het landschap. De boer ploegt er zijn akker, de gemeente plantte een plantsoen, jeugd verzorgt oorlogsgraven, het nieuwe landschap verbloemt de tragedie.

Alleen het verhaal houdt het verleden in leven. Op de plaatsen waar ooit het kwaad plaats vond kan ons een huiver overvallen als we ons realiseren ''hier is het echt gebeurd''. Poezie is in staat buiten de gebruikelijke taal om hetonbenoembare vorm te geven. Deze 23 gedichten zijn een poging daartoe. Niet de landsaard, niet de oorzaak of het moment in de geschiedenis, maar
de tragiek, de onrechtvaardigheid is uitgangspunt.

Het overkwam ontelbaar velen dat ze nooit meer thuiskwamen.