DE WITTE ZON VAN DE DOOD

Verlangt poezie een verklaring? Beelden en metaforen zeggen alles wat gezegd moet worden, maar toch blijft daarna de vraag: Wat zeggen ze?


In De witte zon van de dood plaatst Claude van de Berge de vraag van bestaan en niet bestaan bi
nnen de Einsteiniaanse wet van het behoud van energie: energie is eeuwig, de mens is energie, dus is de mens eeuwig. Als energie eeuwig is, bestond ze voor het ontstaan van het universum, voor het ontstaan van de miljarden andere universa. Het raadse
l van het bestaande en het niet-bestaande vormt een antropokosmische eenheid, de eenheid die de mysticus Rumi ''het oneindige van de schoonheid noemde'' en in deze gedichten het centrale thema is. De ritmen wekken de indruk van een sprekende stem, ma
ar tegelijk streeft hij een sacraliserende, liturgische taal na, om ook het hogere, het sublieme, uit te drukken.


Verhalende gedichten wisselen met filosofische, bespiegelende of bezwerende teksten. Een taal die door de melodische spa
nningsbogen de woorden opent voor het onuitsprekelijke, het mysterie in het mysterie, dat verborgen blijft en onbereikbaar is, tot in het oneindige, maar de kern is van het bestaan... En van het gedicht.

Claude van de Berge (1945) publiceerde
proza, poetisch proza en poezie. Hij neemt in de hedendaagse poezie een geheel eigen plaats in. Zijn laatste werken zoals Gebed tot de leegte, De grote omhelzing en De vonk bewegen zich in de richting van een mystiek gedragen poetica en vormen een re
actie tegen het blinde zelfbedrog van een technologische vooruitgangswaan. Gedichten van hem werden opgenomen in allerlei tijdschriften in Vlaanderen en Nederland, zoals De gids, Poeziekrant en Het Liegend Konijn. De witte zon van de dood is zijn twe
eentwintigste bundel.

Enkele persstemmen over Gebed tot de leegte

Claude van de Berge neemt een volstrekt unieke plaats in in de Nederlandstalige poezie. Hij schrijft compromisloze, persoonlijke en tegelijk universele, "schaamteloos" my
stieke, meditatieve literatuur. Een abstracte vorm van extase.


Johan de Boose

Er gebeurt in GEBED TOT DE LEEGTE iets wat grote poezie kenmerkt:


de woorden overschrijden zich
zelf.


Renaat Ramon

Van de Berge is een meester in het gedragen ritme, met volzinnen die van begin tot einde reiken in een overkoepelende beweging, maar tevens de finesse hebben van bijkomen
de bepalingen en tussenzinnen. Teksten die niet alleen gelezen worden maar vragen om hoorbaar uitgesproken te worden.


Dirk De geest

Het gedicht gedragen door "het bloemkristal van het woo
rd", als mediator op de zoektocht naar het diepste van ons bestaan.

Jooris van Hulle