DE VERNUFTIGE MECHANISMEN WAARMEE ORCHIDEEEN DOOR INSECTEN B

Twintig jaar lang verzamelt Charles Darwin, zomer na zomer, gegevens over de bestuiving van orchideeen en valt hij professionele en amateurkwekers van orchideeen lastig met verzoeken om exemplaren van hun orchideeen.
Hij krijgt bloemen, planten
en knollen uit de hele wereld opgestuurd. In zijn eigen broeikas is hij eindeloos geduldig bezig de bouw en werking van de vaak minuscule onderdelen van de orchideeenbloem te achterhalen. De vernuftige mechanismen waarmee kruisbestuiving, maar ook so
ms zelfbestuiving, bewerkstelligd wordt doen hem telkens versteld staan. ''Nooit in mijn leven was ik ergens meer in geinteresseerd dan in deze orchideeen'', schrijft hij aan zijn vriend Joseph Hooker. De vernuftigheden zijn zo opmerkelijk dat ze voo
r veel lezers eerder aanwijzingen zijn voor goddelijk handelen of voor intelligent design dan voor het resultaat van natuurlijke selectie, wat Darwin juist wilde aantonen.
De waarnemingen van twintig jaar bundelt hij in de eerste uitgave van zijn
orchideeenboek in 1862, maar daarna blijft hij jaar na jaar nieuwe gegevens verzamelen. Dat resulteert in een tweede, sterk herziene uitgave in 1877. De derde editie, hier vertaald, werd nauwelijks aangepast en verscheen in 1882.