ZIE MIJ

Onze jongeren zenden signalen uit. Ze zijn hyper, hebben zelfdodingsgedachten, vragen zich af ''Wie ben ik?''. We noemen hen verward, stellen diagnoses, schrijven pillen voor. Maar tonen zij symptomen van een ziekte? Of zijn het gezonde reacties op een samenleving op drift?

Het is vijf voor twaalf. Onze jongeren leven in een verliesmaatschappij, voelen zich eenzaam en vinden zelden rust. Velen missen echt nestgevoel, liefdevolle aandacht en vooral goede gidsen op hun pad, zo blijkt uit de beklijvende verhalen van Lut Celie en de therapeuten van De Bleekweide in dit boek.

Is er dan sprake van een lost generation? Absoluut niet: we kunnen het tij nog keren. Als we tenminste leren om jongeren echt te zien, met al hun krachtige emoties. Als we luisteren naar wat er achter die emoties schuilgaat. Als we resoluut kiezen voor een zorgzame, verbindende opvoeding en zo onze jongeren een veilige bodem geven om op te groeien.

''Kinderen en jongeren hebben geen behoefte aan een wereld die opwarmt en overstroomt, die cynische oorlogen voert, die het strijdmodel boven de verbinding verkiest, daar is toch iets grondig mis mee? Dat is toch geen mooi voorbeeld van hoe je het, mensen onder elkaar, organiseert?
Zo knap als deze generatie vind je ze zelden. De jongeren leren ons extreem veel. Zij voelen dat de bestaande paradigma''s rammelen, dat er iets broebelt in de bodem. De jongeren zijn de "jus" voor onzetoekomst. Ze zijn onze kanaries in de kolenmijn.''

''Het is van levensbelang om in alle rust te mogen aarden in een veilige groep, in een gezin, samengesteld of niet, in een extended family, maakt niet uit wat. Als je maar het gevoelkrijgt ergens bij te horen. Belonging heet dat in het Engels. Helaas hebben veel kinderen vandaag het gevoel nergens thuis te horen.''
- Lut Celie