PRO ARTE! CUI BONO?

Brussel kenmerkte zich tijdens de late negentiende eeuw door een bruisende kunstscene: een divers tentoonstellingswezen, een bloeiende kunstverkoop, de internationaal vermaarde art nouveau en een uitgesproken vernieuwingsdrang.
Deze artistieke be
drijvigheid ging gepaard met een massale verslaggeving over kunst in kranten en tijdschriften.

Pro Arte! Cui Bono? brengt deze ongeziene schrijfwoede voor het eerst grondig in kaart. Het boek brengt de aanwas van het veelstemmige kunstdiscou
rs in verband met het machtsvacuum in de Brusselse kunstwereld door liberaliserings- en privatiseringstendensen en de tanende almacht van het officiele academisme in de kunst. In een verschralend institutioneel klimaat wedijverde een veelheid aan ont
voogde private spelers om het hoogste en het laatste woord over wat (goede) kunst was of hoorde te zijn. Politieke, institutionele, economische en professionele belangen versmolten in dit getouwtrek.

De woekerende pennenstrijd, aangescherpt
door bredere maatschappelijke tegenstellingen, bedaarde rond de eeuwwisseling door een herinstitutionalisering van het kunstveld. Met het ontstaan van de kunstgeschiedenis als universitaire discipline en de verwetenschappelijking van de grote staatsm
usea gingen officieel opgeleide experts het kunstestablishment domineren. Het pleit om het statuut van kunstkenner was beslecht.