IN TEL DE IERDE STIL

Ien tel de ierde stil is de nijste dichtbondel fan Arjan Hut en skreaun yn de tiid dat hy walddichter wie fan de gemeente Achtkarspelen. In perioade fan lockdowns, mulkapkes en junsklokken. By him thus oan de Delistrjitte, by Tresoar, yn de trein fan
Ljouwert nei Butenpost, underweis yn de bus nei Surhusterfean, op it Skriuwersarkje fan Rink van der Velde en op de camping yn De Pomp.
As in knipperjende tried rint de tiid troch Ien tel de ierde stil.
Der is in winsk om de tiid te manipule
arjen. "Wie it mar wer as froeger," bromt in man op it terras. Op de Feanhoop rint in klok fiif minuten foar, krekt genoch foar in suver einleaze kuiertocht nei de dunen. In hovenier rint troch de dreamen fan in doarp. Yn ferkiezingstiid litte we de
ierde los. Noch in heale minut om wat te sizzen oer in nije oarloch. Mar stoppet de tiid dan echt? Ek de tiid sels docht raar. Alde simmers wurde yn manske skuorren bewarre. Nachts skynt de sinne en liket op in bijekoer. Yn it poldertsjuster lekt de
Molkwei oer de terpen.